Lisio, Lisio, Lisio!
Radość, związana z tym, że goszczę koty, nie jest jedyna. Od pewnego czasu przychodzi tu także lis!
Lis Lisio robi się coraz śmielszy. Siedzi 1,5 metra ode mnie, wpatrując się. Biega po tarasie. Poczyniłam kroki, by go oswoić i udaje się to nad podziw, ponieważ sam reaguje na moje zabiegi akurat wtedy, kiedy nie spodziewam się rezultatów i de facto sam dąży do tego, by dać się oswoić.
Myślę, że szczególne znaczenie w oswajaniu Lisia odgrywa pietruszka. Zakosztowawszy tego warzywa, Lisio zaczął chcieć przebywać w moim towarzystwie i jest wyraźnie zaintrygowany dwunożną istotą, przesiadującą na tarasie.
***
Ostatnio dokonał się następny przełom, mianowicie Lisio po tym, jak spożyło pierogi, które zostały z obiadu, kręciło się po obejściu w nocy i zostało zaatakowane lub zaatakowało kota. Słyszałam odgłosy tej kłótni. Potem lis Lisio chodził pod domem i wołał donośnym, lisim głosem. Trwało to może pół godziny. Nie bał się, uważał, że jest na swoim terenie i być może dziękował za otrzymane pierogi.
***
Lisio się stołuje:
Lisio zjadł już:
- gruszkę,
- jabłko,
- ogórka małosolnego,
- wspomniane już pierogi,
- śliwkę,
- biszkopt.
Lisio je chleb, kaszę, jajka, ogryza kości z kurczaka. Kości z kurczaka chrupie z głośnym szczękiem, bez wahania. Szczególnie zabawnie i uroczo wygląda Lisio jedzący biszkopt. Wąski biszkopt optycznie przedłuża pyszczek, Lisio chwytający i jedzący biszkopt tego typu wygląda wyjątkowo uroczo.
***
Ostatnio znów było bliskie spotkanie z lisem, który najwidoczniej się mnie nie boi. Znów nie wyczułam jego obecności, i spojrzawszy w prawo, zauważyłam siedzące w odległości 1,5 metra ode mnie zwierzę, które patrzyło mi w twarz. Dzielił mnie od niego stolik i z drugiej strony krata okienna, umieszczona przy wejściu na taras. Sięgnęłam po chipsy, opakowanie zaszeleściło i Lisio uciekł.
Tak sytuacja przedstawiała się jeszcze kilka miesięcy temu. Zdjęcie było robione z okna, na szybko, bo pewne było, że koty rozpierzchną się jakby rzuciło się między nie granat, kiedy podejdę. Dziś podchodzą blisko i nie obawiają się siedzieć kilka metrów ode mnie, wyraźnie zrelaksowane, mrużąc oczy. Czarny kot przyjmuje jedzenie z ręki, inny podstawia głowę pod rękę, by go głaskać i mruczy.
Te i podobne rzeczy są czymś szczególnym dla tego, który ich doświadcza.
Wiosną na podwórzu pojawiły się dzikie koty. Było ich coraz więcej, aż w końcu ich liczba ustabilizowała się na około dziewięciu osobnikach. Około, bo czarne koty bywa że trudno od siebie odróżnić. Dziwne, ale kiedy myśli się o czarnych kotach, kręcących się po obejściu, ma się wrażenie, że wszędzie spotyka się jednego osobnika, który uparcie nam towarzyszy.
Kiedy tak koty hasały po podwórzu, a dzieje się to od kilku miesięcy, poczyniłam nowe odkrycia w kwestii oswajania zwierząt. Ta podstrona będzie poświęcona moim przemyśleniom i odkryciom, poczynionym w temacie.
Nowe odkrycia można podsumować w ten sposób:
1. Chcąc oswoić zwierzę, nadaj mu imię. Niech wie, jak się nazywa i że zwracasz na nie uwagę. Imię należy powtarzać bardzo głośno, najlepiej nawiązując kontakt wzrokowy ze zwierzęciem.
2. Jedzenie podawaj coraz bliżej siebie. Wyznacz sobie miejsce, w którym zwykle siedzisz i podstawiaj miski z jedzeniem coraz bliżej siebie. To sprawi, że w końcu zwierzę przyjmie pożywienie z ręki.
3. Rzucaj jedzenie zwierzęciu i wzywaj je do siebie.
4. Zachowuj się trochę jak zwierzę, które chcesz oswoić. Koty na przykład lubią, by mówić do nich głosem niedorzecznym, trochę podniesionym.
Te i podobne zestawienia przeważnie nie są potrzebne ludziom, którzy mają empatię i wyczucie, ale bądźmy empatyczni wobec ludzi, którzy mają jej trochę mniej. Ci również mogą chcieć oswoić zwierzę.
Notatki z oswajania zwierząt
napisz wiadomość
Zapraszam do współpracy. CENNIK
UICZUL
FORMULARZ KONTAKTOWY
FORMULARZ KONTAKTOWY
Strona zrobiona w kreatorze stron internetowych WebWave